اوایل اردیبهشت ماه 1401 در شرکت سنگ آهن مرکزی تصمیم به ورود به سرمایه‌گذاری‌های خرد در حوزه‌های مرتبط کاری با تمرکز بر صنایع پیشرفته و همچنین توسعه زیست‌بوم نوآوری و فناوری شرکت گرفته شد. همزمان با شناسایی فرصت‌های سرمایه‌گذاری و بررسی و ارزیابی آنها، مطالعه بر روی ابزارهای مختلف سرمایه‌گذاری نیز انجام گرفت و در نهایت در اواخر خرداد 1401 تصمیم به تاسیس صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر شرکتی (CVC) از نوع پژوهش و فناوری و ایجاد مراکز نوآوری شد. مدارک مورد نیاز در تیرماه برای کارگروه ارسال شد، اما با توجه به تصویب قانون جهش دانش‌بنیان و تغییرات مربوطه در روند صدور مجوز، صدور مجوز تاسیس در آبان 1401 انجام شد. با اخذ مجوز تاسیس، همزمان با فرایند توسعه ساختار صندوق، مذاکرات با طرح‌های سرمایه‌گذاری شناسایی و ارزیابی شده انجام گرفت. شرکت در فروردین 1402 ثبت شد و با تصویب آیین‌نامه و موارد دیگر مجوز فعالیت در شهریور 1402 گرفته شد که اولین سرمایه‌گذاری رسما در آبان 1402 صورت گرفت. لازم به ذکر است که ماموریت در نظر گرفته شده برای صندوق علاوه بر سرمایه‌گذاری طرح‌های شناسایی‌شده، سرمایه‌گذاری بر روی طرح‌هایی است که در مراکز نوآوری شرکت، با موفقیت مراحل رشد اولیه را طی نموده و توانسته‌اند حداقل محصولی نیمه صنعتی ارائه نمایند. از این رو صندوق مکمل زیست‌بوم نوآوری و فناوری شرکت سنگ آهن مرکزی ایران محسوب می‌شود. از شروع فعالیت در این زمینه تا اولین سرمایه‌گذاری بیش از 35 طرح شناسایی و بررسی شدند که حدود 10 طرح از نظر کارشناسی تایید شدند. عمده دلایل رد طرح‌ها شامل ارتباط کم فعالیت مجموعه فناور با زمینه کاری شرکت سنگ آهن مرکزی ایران، عدم توجیه‌پذیری فنی (عدم بلوغ دانش فنی، نبود قابلیت فنی قابل توجه نسبت به فناوری‌ها و محصولات موجود، نداشتن یا از دست دادن منابع انسانی توانمند برای پیشبرد موثر طرح)، عدم توجیه‌پذیری بازار و توجیه‌پذیر نبودن طرح از نظر مالی و اقتصادی بوده است.