در یک direct listing (که به عنوان یک عرضه عمومی مستقیم نیز شناخته می شود)، شرکت به جای صدور سهام جدید و جذب سرمایه جدید، سهام موجود را منتشر می کند. این امر نیاز به یک رودشو یا شرکت های ارائه دهنده خدمات پذیره نویسی را از بین می برد و باعث صرفه جویی در وقت و هزینه شرکت می شود.
از منظر تاریخی، این روش در درجه اول توسط کسب و کارهای کوچک آگاه به بودجه مورد استفاده قرار گرفته است که به دنبال جلوگیری از افزایش هزینه های مرتبط با IPO های سنتی بودند.
با این حال، اسپاتیفای، آن تجربه قبلی را به چالش کشید. این سرویس پخش مستقیم موسیقی با ریسک اینکه تقاضا و اشتیاق سرمایه گذار محض، باعث عدم سقوط قیمت سهام آن در غیاب یک شرکت تامین سرمایه می شود، نشان داد که کسب و کارهای بزرگ نیز کاندیداهای شایسته ای برای عرضه مستقیم هستند. درعوض، شرکت برای مهیا ساختن عرضه مستقیم خود، چندین مشاور را با هزینه ثابتی استخدام کرد و هزینه های آن ناشی از آن پایین آمد.
علاوه بر این، این روش به سهامداران این فرصت را می دهد که به محض عرضه عمومی، بدون گذراندن دوره مشخصی که آن را در هنگامIPO تجربه می کردند، سهام خود را در شرکت بفروشند. این روش همچنین می تواند منجر به جلوگیری از رقیق شدن سهام که معمولا موقع انتشار سهام جدید اتفاق می افتد، شود.
اما ، خطراتی مرتبط با حذف کارگزاران پذیره نویسی و دوره های زمانی لاک آپ که مانع از اشباع شدن بازار سهام و کاهش قیمت آن میشود، وجود دارد. بدون واسطه، هیچ تضمینی مبنی بر فروش سهام وجود ندارد و محافظت در برابر نوسانات می تواند دشوارتر باشد.
به منظور کاهش برخی از خطرات، شرکت هایی مانند اسپاتیفای به معاملات ثانویه روی آورده اند. معاملات ثانویه به سهامداران این فرصت را می دهد که سهام خود را قبل از یک عرضه مستقیم بفروشند و سطح کشف قیمتی را تدارک ببینند که این امر می تواند نوسانات بازار اولیه را کاهش دهد.